Na starość moje dzieci zaczęły sobie przypominać, że mają matkę – ale ja nigdy nie zapomnę, jak mnie traktowały

Przez wiele lat żyłam w samotności, zapomniana przez tych, którym oddałam całe swoje serce – przez własne dzieci.

Byłam oddaną żoną i kochającą matką. Poświęciłam wszystko dla mojej rodziny. Spędzałam bezsenne noce, opiekując się chorymi dziećmi, gotowałam ich ulubione posiłki i pracowałam niestrudzenie, by zapewnić im jak najlepsze życie. Mój mąż, szanowany dyrektor dużej firmy, dbał o nasze potrzeby finansowe, ale nigdy tak naprawdę nie był obecny w naszym życiu. Praca zawsze była na pierwszym miejscu, rodzina – na drugim. A mimo to, w końcu to ja zostałam odrzucona.

Nagła zdrada

Wszystko zmieniło się, gdy mój mąż odszedł do młodszej kobiety. Nawet nie miał odwagi powiedzieć mi tego osobiście – dowiedziałam się o tym z plotek na rodzinnym spotkaniu. Wtedy już z nią mieszkał, zostawiając mnie samą z naszym dotychczasowym życiem w gruzach.

Ale to, co bolało najbardziej, to reakcja moich dzieci. Zamiast mnie wspierać, stanęły po jego stronie.

Wciąż słyszę w głowie zimny głos mojego syna:

“Tata to szanowany człowiek, mamo. On wie, co robi.”

A słowa mojej córki były jeszcze bardziej bolesne:

“Musisz to zrozumieć, mamo. Takie rzeczy się zdarzają. Dasz sobie radę.”

Dasz sobie radę? Poświęciłam im całe życie, a teraz wyrzucili mnie jak zużytą rzecz.

Lata ciszy

Czekałam latami. Miałam nadzieję, że zadzwonią, że napiszą choć krótką wiadomość. W święta siedziałam samotnie przy stole, zastanawiając się, czy chociaż w moje urodziny sobie o mnie przypomną. Ale cisza trwała.

Nauczyłam się żyć sama. Nauczyłam się gotować dla jednej osoby, wypełniać pustkę książkami i wspomnieniami. Dom, kiedyś pełen śmiechu i rozmów, stał się miejscem, gdzie jedynym dźwiękiem były moje własne kroki.